طرح «ولی نعمتان»
آقای موذنی از فعالین حلقه میانی در توضیح فعالیت‌های خود در شاخه «عملیات» این‌گونه بیان می‌کنند:
توجه به مناطق محروم و محرومیت زدایی تربیتی در این مناطق به منظور تحقق عدالت تربیتی از سال ۱۳۹۹ با اجرای طرح «ولی‌نعمتان» در دستور کار ستاد تربیتی غدیر قرار گرفت. به همین منظور در ابتدا مجموعه‌های تربیتی و افراد دغدغه‌مندی که در این مناطق حضور داشتند را شناسایی کردیم.
یکی از مشکلاتی که در این مناطق وجود داشت، این بود که افرادی هر ساله با هدف تبلیغ و کار فرهنگی به این مناطق می‌رفتند و بعد از مدتی هم برمی‌گشتند. در نتیجه همه تلاش‌ها با رفتن این افراد از بین می‌رفت و دوباره همه چیز به روال قبلی برمی‌گشت. همین موضوع باعث شده بود؛ مجموعه‌های تربیتی و افراد دغدغه‌مند در منطقه نسبت به فعالیت‌های تربیتی بی‌اعتماد باشند.
ما برای جلب اعتماد و همراه کردن آنان ابتدا با تعدادی از مربیان طلبه و دانشجو ۱۶ طرح تربیتی را در آنجا پیاده کردیم و وقتی همه به این نتیجه رسیدند که روش تربیتی عمیق و مصون‌ساز از کار فرهنگی و تبلیغاتی مقطعی متفاوت است، تربیت مربی در این مناطق را آغاز کردیم.
برای شروع مربیان مجموعه‌های تربیتی را به صورت حضوری و مجازی طی یک سال آموزش دادیم تا راهبران تربیتی در مناطق خود شوند و بتوانند به طور مستقل در محلات خود فعالیت کنند. علاوه بر آن با بسیج خواهران ارتباط گرفتیم و برنامه‌های ستاد تربیتی غدیر را ارائه دادیم. پس از آن قرار شد ۶ پایگاه هر کدام با چند عضو در دوره تربیت مربیان شرکت کنند و سپس مربیان بومی خودشان به مدارس بروند و شبکه سازی کنند.
فارغ از مشکلاتی که در مناطق محروم وجود دارد، دو ظرفیت بزرگ در این مناطق وجود داشت که اجرای طرح را با موفقیت همراه ساخت. ظرفیت اول تعداد بالای دانش‌آموزان بود. در این مناطق هر خانواده بیش از ۳ فرزند دارد و همین باعث می‌شد تعداد دانش‌آموزان و متربیان بسیار قابل توجه باشد. ظرفیت دوم خانم‌هابود، مادران و معلمان استقبال خوبی از طرح‌های تربیتی کردند و پای کار ایستادند. علاوه بر آنها تعداد خواهران داوطلب و مشارکت کننده در طرح بسیار برجسته بود.
به این ترتیب در سال اول ۲۰ مربی، سال دوم ۵۰ مربی و در سال سوم ۱۷۰ مربی پرورش یافته و پای‌کار ماندند و از نسل اول پنج نفر راهبری نسل سوم ما را برعهده گرفتند. پس از آن ستاد به صورت مستقیم در این مناطق حضور نداشت و صرفا از دور هدایت می کرد.
هدف نهایی ما خودکفایی مناطق محروم از نظر تربیتی و مولد بودن آنان است و رویکرد ستاد تربیتی غدیر در این راستا توانمندسازی و بکارگیری مربیان بومی همان منطقه برای تربیت نسل بعدی و تداوم اجرای روش‌های تربیتی مصون ساز در این مناطق است.
علاوه بر آموزش مربیان در حوزه متربیان نیز طبق آمار تا پایان سال ۱۴۰۲، پانصد دانش‌آموز دختر و پسر تحت پوشش برنامه‌های ستاد غدیر قرار گرفتند. روزهای اول مسئولین فرهنگی منطقه می‌گفتند، آنقدر حجم بزه در میان دانش‌آموزان منطقه بالاست که کار فرهنگی و فکری، امکان‌پذیر نیست. اما حالا خودشان می‌گویند باورمان نمی‌شود که همان بچه‌ها حالا کار فکری می‌کنند و کار رسانه‌ای و تولیدی انجام می‌دهند.
