گروه‌های مطالبه گری
آقای بازگیر در توضیح فعالیت‌های خود به‌عنوان حلقه‌ی میانی در شاخه‌ی «عملیات» این‌گونه بیان می‌کنند:
ما در کمک به رفع محرومیت دو تا برنامه داشتیم؛ یکی اینکه مردم را پای کار آوردیم تا معطل دولت و نهادها نباشند، دوم اینکه کارگروه مطالبه‌گری را فعال کردیم. به این صورت که هر محله برای خودش یک گروه جهادی مطالبه‌گری دارد که فعلا به‌صورت جزیره‌ای فعالیت می‌کنند. بعد این‌ها تحت پوشش یک شبکه با هم ارتباط دارند و کار را به‌صورت ساختاری و تشکیلاتی به انجام می‌رسانند، همان‌طور که حضرت آقا ۱۸-۱۷ سال پیش فرمودند: «بچه‌های انقلابی بروند و کار تشکیلاتی کنند»، اسم این تشکیلات را مجمع خیّرین و جهادگران شهرستان دره‌شهر گذاشتیم.
در روستا همه‌ی مردم باید در این تشکیلات عضو شوند و یک درصدشان کمک‌کننده و درصد دیگری کمک‌گیرنده باشند. وقتی که چنین مشارکتی وجود داشته باشد، دیگر گروه جهادی که حرف می‌زند، خودبه‌خود نماینده‌ی همه‌ی مردم آن محله محسوب می‌شود. وقتی کارگروه مطالبه‌گری تشکیل می‌دهیم آنها هم نماینده‌ی تمام گروه‌های جهادی محلات و روستاهای مختلف می‌شوند، نماینده‌ی واقعی همه‌ی مردم می‌شوند، نه نماینده‌ای که با پول رأی و شناسنامه خریده و به نمایندگی رسیده است. مشکلی که همه‌ی ما می‌دانیم در شورای شهر وجود دارد.
اما گروه جهادی مطالبه‌گری، دیگر نماینده هم محسوب نمی‌شوند، بلکه خود مردمی هستند که در آن روستا زندگی می‌کنند و خواسته‌هایشان را مطالبه می‌کنند. البته کارگروه مطالبه‌گری ما برای روستا نیست و برای خود شهرستان است. حسن آن این است که چون قدرت مردمی پشتش است، وقتی رسمیت و وجهه پیدا کند و آنها را به جلسات مختلف ببریم، با یک مسئول، امام‌جمعه یا فرماندۀ سپاه بنشینند و درباره‌ی مشکل مردم صحبت کنند، خیلی تفاوت خواهد کرد.
