در جست‌وجوی راهبر محله
خانم جعفری برای شناسایی افراد مناسبی که بتوانند در طرح خانه دین فعالیت کنند، از تکنیک «حضور میدانی» استفاده کرده و بیان می‌کنند:
در ابتدا خانم‌ها به صورت هفتگی، یک روز در پایگاه، یک روز در مسجد جمع می‌شدند و کلاس قرآن برگزار می‌کردیم. اما پس از مدتی تصمیم گرفتیم، این جلسات را به محله‌ها ببریم و در خانه‌های خود مردم برگزار کنیم.
برای شروع کار نياز بود، در هر محله تعدادی خانه به‌عنوان خانه دين شناسایی شود که بتوانيم برنامه‌هایی که در نظر داشتيم را آنجا برگزار کنيم. در هر منطقه یک آدم خوبی وجود دارد که همه اهل محل او را می‌شناسند، قبولش دارند و به او احترام می‌گذارند. من چنین افرادی را می‌شناختم یا در بعضی نقاط از افراد محل می‌خواستم چنین فردی را به من معرفی کنند.
سعی می‌کردم، برای انتخاب خانه‌ها به سراغ این افراد بروم. هم‌چنین دقت زیادی در انتخاب خانه‌ها داشتم، به‌طوری که مثلا اگر خانواده‌ای یک فرزند مشکل‌دار داشت، انتخابش نمی‌کردم تا از ابتدا جلوی هرگونه حرف و حدیثی گرفته‌شود.
به‌علاوه بعد از انتخاب و شناسایی افراد و خانه‌هایشان، یک نظرسنجی شفاهی هم از خانم‌های محل داشتم که حال اگر ما بخواهیم کلاس‌ها و برنامه‌هایی در این خانه‌ها برگزار کنیم، شما حاضر به شرکت هستید یا خیر، در واقع مقبولیت‌سنجی می‌کردم.
