چادر من بیرق امام حسین علیه‌السلام
خانم طاهری از فعالین حلقه‌ی میانی در توضیح فعالیت‌های خود در شاخه‌ی «عملیات» این‌گونه بیان می‌کنند:
در شهرکرد مکان‌ها و شهرهای خاصی هستند که برای روز عاشورا مراسم تعزیه خوانی دارند. در روستای خودم اینطوری است که پارچه نذر خیمه می‌کنند و خیمه برایشان ساخته می‌شود و بعد روز عاشورا می‌آورند و برایشان آتش می‌زنند و خیلی به این نذر خیمه اعتقاد دارند. گفتیم چرا این را در شهرک منظریه اجرایی نکنیم.
طرحی دادیم به نام «چادر من بیرق امام حسین(ع)» و در آن مردم را درگیر کار کردیم. ابتدا در همه گروه‌ها اطلاع رسانی کردیم که خواهرها چادرهای بلااستفاده را بیاورند و نذر خیمه آقا اباعبدالله(ع) کنند. پس از آن تعداد زیادی چادر و پارچه مشکی جمع شد و ما به‌جای اینکه چادرها را بدهیم بیرون تا بدوزند، خانم‌های خیاط را پای کار آوردیم و آن‌ها چرخ خیاطی‌ها را داخل مساجد آورند و خیمه‌ها را دوختند.
علاوه بر آن گفتیم کسی که بلد است پرچم درست کند، پرچم درست کند. کسی که می‌تواند دست‌نویسی کند با خطش روی برگه‌هایی اسم آقا اباعبدالله (ع) را بنویسد. هر کسی هر جوری می‌تواند در این صحنه پای کار بیاید و جوری خادم آقا اباعبدالله(ع) شود. استقبال خیلی خوبی شد.
به این‌ترتیب حدود ۱۰، ۱۲ خیمه وسط شهرک منظریه که یک میدان بزرگ بود، زدیم. خیمه‌هایی که خود خواهران و بچه‌ها با دست خودشان درست کرده بودند، خیمه‌گاه آقا اباعبدالله (ع) و یک صحنه خیلی زیبایی در شهرک منظریه شده بود.
همین کار باعث شد در شهرک منظریه که اکثریت اهالی در ایام محرم داخل مساجد بودند یا به روستاها و شهرستان‌های خودشان می‌رفتند، خودشان پای‌کار بیاییند و طوری شد که در شب عاشورا جمعیت حدود ۱۰۰۰ نفر از اهالی محل جمع شدند و سینه زنی و زنجیر زنی داشتیم،
ما تا حالا کار مردمی اینجوری نکرده بودیم، کار فرهنگی نکرده بودیم، اولین بارمان بود و همین تجربه‌ی خوب زمینه‌ای شد که از همان سال به بعد حدود دو سالی است که وسط همان میدان با همراهی خود مردم برنامه نذری و مراسم روضه و مداحی برگزار می‌شود.
